Hoe ik als hoogsensitief persoon omga met al het leed en de narigheid in de wereld.

Als hoogsensitief persoon trek ik mij leed, misstanden en narigheid in de wereld enorm aan. Ik wordt er ongelukkig van als ik er teveel van zie of hoor. Maar tegelijkertijd kan ik er ook mijn ogen niet voor sluiten.

Het is een tweestrijd in mij waarin ik een balans probeer te vinden.

Jaren geleden heb ik besloten geen nieuws meer te kijken. Ik ging er vanuit dat als er echt iets belangrijks was dat het me ook wel via via ter ore zou komen. En dat is ook zo. Ik mis geen hele belangrijke dingen maar op deze manier filter ik wel een hele hoop ellende uit mijn leven waar ik geen invloed op heb.

Maar tegelijkertijd wringt het ook wel omdat ik ook niet mijn ogen wil sluiten voor de ellende op de wereld of onwetend of naïef wil zijn. En om die reden kies ik heel bewust waar ik mij wel in wil verdiepen. Kijk ik gerichte documentaires of verdiepende programma’s en ik kijk ze op momenten die mij uitkomen, en niet te vaak. Op die manier blijf ik betrokken. Krijg ik alleen echt onderbouwd nieuws binnen en hoor ik het hele verhaal. Maar bescherm ik mijzelf tegelijkertijd ook voor overprikkeling en teveel ellende wat ik niet kan verwerken. Voor mij is dit een fijne balans.

Zo heb ik afgelopen weekend de documentaire Seaspiracy gekeken op Netflix.

Die had ik aangeraden gekregen en ik wilde weten wat daar speelt. Eerlijk is eerlijk, ik werd er misselijk van. Ik voelde me echt naar. En ik was verbijsterd. Hoe kon het dat ik dit niet wist? Ik wist natuurlijk wel iets. Maar om dit “hele” verhaal te horen, het was nog niets eens het hele verhaal want de documentaire maker heeft ook niet alles boven water kunnen krijgen. Maar het was echt schokkend.

Tegelijkertijd ben ik ook blij dat ik me er nu bewust van ben. En dus keuzes kan gaan maken die voor mij goed voelen. In plaats van onwetend te blijven doen wat men zegt dat goed is. Nog maar een paar jaar geleden heb ik het advies gekregen om meer vis te gaan eten. Want ik had wat vitamine tekorten die door het eten van meer vis konden worden opgelost. Nu hoor ik dat de gezondheidsvoordelen van het eten van vis eigenlijk kleiner zijn dan de nadelen voor je gezondheid. En het is ook nog eens enorm schadelijk voor de aarde. Veel schadelijker dan al die dingen waar ik wel heel erg op let zoals zwerf afval, het gebruik van plastic, uitlaatgassen, etc.
Waarom wist ik dat niet?

Een valkuil van het hoogsensitief zijn is dat je het liefst de wereld zou redden.

Dat je overal aan wil bijdragen en overal een verschil wil maken. Wat soms ten koste gaat van jezelf. Het is dus heel belangrijk om hier ook grenzen in te stellen voor jezelf.

Wat ik veel zie gebeuren is dat mensen of naar zwart of naar wit schieten. Dus of je bent je heel bewust van wat anderen nalaten. Je kan denken, ik kan wel mijn best doen, maar als ze in China en Japan doorgaan met de zee leeg vissen en de aarde vervuilen wat heeft het dan voor zin? Dan doe ik zelf ook maar niks want het helpt toch niet. In plaats daarvan krijg je een hekel aan de mens en de maatschappij.  

Of je probeert zelf zoveel mogelijk te doen en raakt gefrustreerd omdat het je niet lukt om voldoende te doen. Je zou het liefst ook nog 30 andere dingen doen maar je hebt er simpelweg de tijd en de energie niet meer voor.

In beide gevallen eindig je in negativiteit en een rotgevoel en kost het je enorm veel energie.

Belangrijk hierin is dus dat je bij jezelf blijft. En dat je doet wat voor jou goed voelt. Dat je bewust bent van jouw cirkel van invloed. Dat je het gevoel hebt dat je je steentje bijdraagt. Maar dat jij je ook realiseert dat je niet in je eentje de wereld kan verbeteren. Dat het niet alleen jouw verantwoordelijkheid is. Maar dat je wel een stukje verantwoordelijkheid hebt en het goede voorbeeld kan geven. En dat je je niet laat tegenhouden door het feit dat er heel veel mensen zijn die niet zo bewust of niet zo gevoelig zijn als jij. En dat er een hele hoop op aarde nog niet goed gaat.

Want elke verandering begint bij een paar mensen die een eerste stap durven zetten.

Een paar mensen die zich niet laten ontmoedigen. En jij kan het nu misschien nog niet zien. Maar heel langzaam gaat daardoor een olievlek (een positieve dus) ontstaan die steeds groter wordt en waarbij het probleem steeds een stukje kleiner wordt.

Mijn droom is om ooit zelfvoorzienend te kunnen leven, wellicht samen met een groepje mensen. Daar ben ik nog lang niet. Maar ik gun mezelf de tijd om stapje voor stapje te veranderen. Vroeger at ik elke dag vlees. Nu streef ik naar maximaal 1-2x per week en alleen biologisch. Na deze documentaire te hebben gezien heb ik me voorgenomen om de alternatieven voor vis te gaan onderzoeken zodat ik in voedingswaarden niets te kort kom als ik het niet meer eet. En verder probeer ik zo bewust mogelijk te leven. Ik heb een kleine moestuin en kas en steeds meer eetbare planten en vruchten in mijn tuin. Ik leer elke dag en zet elke dag weer kleine stapjes richting mijn droom/doel. Voor mij voelt dit goed. Soms wringt het nog wel eens, wil ik sneller, meer of anders. Maar het grootste deel van de tijd heb ik daar een fijne balans in gevonden.

En jij? Heb jij Seaspiracy gezien? Hoe ga jij er mee om? Wat is herkenbaar voor jou uit dit verhaal?
Laat het me gerust weten. Zo inspireren we elkaar.